Zdecydowanie jestem jednym z tych ludzi, których ciężko zatrzymać dłużej w jednym miejscu. I chociaż Singapur ma jeszcze trochę nie odkrytych przeze mnie miejsc i wciąż mnie zaskakuje, to nawet stąd muszę się urwać. Jakby nie patrzeć, to tylko mała wyspa, rozmiarów 1,3 razy Warszawa, skupiona głównie na biznesie i wydawaniu pieniędzy, szczelnie zabudowana drapaczami chmur i galeriami handlowymi. Aby poczuć przestrzeń postanowiłyśmy polecieć do Indonezji.

Decyzja o wycieczce zapadła momentalnie jednego wieczoru, kilka tygodni wcześniej. Wzięłam się za porządki w papierach, bo gromadzą się jak zawsze, a lokalna wilgoć zaczynała się już z nimi rozprawiać. I tym sposobem trafiłam na broszurkę, którą drapnęłam z ambasady Indonezji w Polsce, kiedy byłam tam, prawie 2 lata temu, na rozmowie o stypendium. Przerzuciłam kilka stron i moim oczom ukazał się napis „Surabaya”, a pod nim zdjęcia wulkanów. Wulkany! Jedno z „miejsc do zobaczenia przed śmiercią”, na mojej własnej, nieistniejącej liście. Chociaż z Surabayi, drugiego co do wielkości miasta Indonezji, znajdującego się na wyspie Java, do samych wulkanów jeszcze kawał drogi, to klamka już zapadła. Kasia szybko podłapała temat i chwilę później zmobilizowałyśmy siły w szukaniu biletów. A że zdarza mi się mieć szczęście, to ekspresowo namierzyłam promocyjne ceny przez jedną z internetowych wyszukiwarek, rach – ciach – loty zarezerwowane :) Resztą będziemy martwić się potem. Nasze odkładanie planowania „na później”, przeplecione podwójnym przeziębieniem, osiągnęło moment krytyczny, gdy na niecały tydzień przed Czytaj dalej..