Lwią część historycznie ważnych miejsc i budowli Makao oraz główny cel (przynajmniej dla mnie) naszej podróży – konkurs fajerwerków zobaczyłyśmy już pierwszego dnia. Nie można jednak zapomnieć, że jesteśmy w stolicy azjatyckiego hazardu, Las Vegas tej części świata, które już kilka lat temu pozostawiło tą znaną amerykańską stolicę ruletki w tyle pod względem zysków z kasyna. Poprzedniego wieczora, wracając do hotelu, przytłaczały nas mrugające zewsząd neony i ekrany. Był to jedynie przedsmak tego, co czeka nas na wyspie.

Jeszcze na półwyspie, postanowiłyśmy wspiąć się na niewielkie wzgórze Penha Hill. Słońce paliło nas na dziedzińcu znajdującej się tam kaplicy Chapel of our Lady of Penha, ale kolejny raz mogłyśmy delektować się widokiem na miasto i otaczające je wody bez dodatkowych kosztów.

Autobusem miejskim przejechałyśmy na wyspy, a właściwie jednego wyspowego mutanta. Kiedyś osobno, wyspy Taipa i Coloane, w wyniku prac osuszeniowych, zostały połączone obszarem Cotai. Mimo że na półwyspie kasyn nie brakuje, to właśnie tutaj spore tereny dedykowane są złoto-szklanym, stylowym budynkom, w których kapie od złota, aż oczy bolą. Ruch pieszy nie należy tutaj do najbardziej popularnych, a chodniki mimo że wypielęgnowane, zmieniają się w istną patelnię, bo drzew jak na lekarstwo. Ochłody szukałyśmy w klimatyzowanych jaskiniach rozpusty i galeriach handlowych, w których pewnie nie było nas stać nawet na szklankę wody.

Zapuściłyśmy się tylko do jednego z nich, rozbijając niewielką sumę – ot tak, żeby się liczyło. W środku kasyn zdjęć robić nie można. Patrząc jak to wszystko jest zorganizowane, nie dziwi jednak, że wiele osób wpada w pułapkę mrugających tablic, kart, ruletek, black jacków i tym podobny, wykładając na stół wielokrotności mojej wypłaty w jednym rozdaniu.

Co tu robić jeśli nie planujemy wymienić oszczędności życia na plastikowe żetony? Ja odpowiedź znalazłam już przed wyjazdem – The House of Dancing Water Show. Bez mała, najlepsze akrobatyczno-teatralno-taneczne przedstawienie na którym kiedykolwiek byłam. Skoki do wody, podniebne (podsufitowe) loty, motocykle, ruchome podłogi, fontanny, wplecione we wciągającą historię okraszoną muzyką, która dzieje się na wyciągnięcie ręki. Opis wydaje się tak bardzo suchy, w porównaniu z prawdziwym wydźwiękiem tego widowiska – fragmenty do zobaczenia na filmie poniżej. Warte każdej pataci z tych 780 MOP (Pataca Makao – lokalna waluta), które trzeba było wyłożyć (~132 SGD, 367 PLN)!

Wychodząc z przedstawienia przypadkiem trafiłyśmy na pokaz smoczej fontanny przed wejściem do Wynn Palace. Oczywiście po tym co zobaczyłyśmy przed chwilą, nie zrobiła na nas piorunującego wrażenia, ale warto przystanąć na kilka minut i nacieszyć oczy.

Drogę powrotną na półwysep pokonałyśmy bezpłatnym autobusem wożącym ludzi między kasynami. Z tzw. koparami do ziemi słuchałyśmy opowieści współpasażera, który przyleciał helikopterem z Hong Kongu, aby się trochę rozerwać. Chyba nawet dobrze, że nie pamiętam o jakich kwotach i ciekawych historyjkach opowiadał – zdecydowanie nie mój świat.

Kasyna na półwyspie są zwykle starsze, bardziej przypominające Las Vegas. Mózg puchnie od neonów i mrugających reklam, dobrze że do hotelu pozostał nam tylko krótki spacer.

Ostatniego dnia wizyty w Makao postawiłyśmy na dobrze brzmiącą kombinację: Grand Prix Museum i Wine Museum znajdujące się w tym samym budynku. Świetna zabawa, przekrój historyczny pojazdów wyścigowych, a w sali obok ciekawostki o winie oraz.. degustacja! Wejścia do muzeów były za darmo, voucher na 3 lampki wina podczas degustacji kosztował 15 MOP (~2.5 SGD, ~7 PLN)

Pozostało już tylko skierować kroki na przystań, promem do Hong Kongu i samolotem wzbić się w przestrzeń w stronę Singapuru. Portugalskie miasteczko w Azji, ze swoimi urokliwymi, historycznymi uliczkami, które skontrastowane są z blichtrem kasyn, luksusowych sklepów i hoteli nie jest raczej miejscem, do którego planuję wrócić. Chociaż kto wie – pokaz fajerwerków i przedstawienie w the House of Dancing Water mogłabym podziwiać bez końca. Na samo wspomnienie gęba mi się cieszy.