O wyjeździe do Londynu dowiedziałam się kilka tygodni wcześniej. Zanim załatwione zostały formalności i potwierdziło się, że uda mi się tam spędzić weekend poprzedzający konferencję, upłynęło już kilka z nich. Kiedy zaczęłam planowanie atrakcji, biletów już nie było. Odwiedzając stronę internetową kilka razy dziennie (codziennie!), odkryłam jednak, że czasem pojawia się jedna lub dwie wejściówki na nadchodzące dni. To dawało nadzieję, ale szczęście nie dopisywało. Aż tu nagle – jest! 5 dni przed wylotem, udało się! Cóż to za przysłowiowego białego kruka udało mi się ustrzelić? Bilet do Warner Bros. Studio Tour London, a konkretnie na wystawę „The Making of Harry Potter”! Myślę, że wiele osób z mojego pokolenia, które dorastało wraz z serią o młodym czarodzieju, ma dla niej specjalne miejsce w sercu. Cytując dosyć dramatyczną scenę: „- Przez te wszystkie lata?… – Zawsze.”. I chociaż niezmiennie wybiorę książkę ponad filmem (zdaje się, że do tej pory nie obejrzałam ekranizacji ostatnich kilku tomów), to wszystko co ma związek z tą serią, wywołuje u mnie, dziecięcą wręcz, radość. Cena biletu (41 funtów, czyli ~213 PLN, ~77 SGD) się nie liczyła.

Oto jestem, chociaż nie na stacji King’s Cross, ani peronie 9 i 3/4, ale na stacji Euston, polując na pociąg West Midlands Trains do Watford Junction (które jeżdżą dosyć często). Bilet na pociąg w dwie strony kosztował 11.5 funta (~60 PLN, ~21.5 SGD). Ze stacji, pod same drzwi studia, kursuje autobus, bilet w dwie strony kosztował 2.5 funta (~13 PLN, ~4.7 SGD). Wszystko jest dobrze oznaczone, poczynając od peronu, do wyjścia przed stację – przystanek autobusu znajduje się nieopodal, po lewej stronie, idąc wzdłuż dworca.

Przygoda zaczyna się już na korytarzu, pełnym artefaktów i scenografii z filmu, a także plakatami z cytatami. Wprowadzenie odbywa się w pomieszczeniu zaaranżowanym na Wielką Salę Hogwartu, a po za nią, odwiedzający mogą zobaczyć kilka innych pomieszczeń związanych z serią, okraszonych ciekawostkami z nimi związanymi. Są to między innymi:

• sypialnia w Dormitorium Gryfonów, mimo że aktorzy rośli i łóżka szybko stały się dla nich za krótkie, pozostały niezmienione w kolejnych częściach serii – podczas filmowania, ich nogi po prostu wystawały po za ramę
• Gabinet Dyrektora Hogwartu, z prowadzącą do niego klatką schodową strzeżoną przez Gargulca, która została przygotowana w dwóch wersjach: statycznej, którą podziwiać można na wystawie oraz w pełni funkcjonalnej, której konstrukcja ruchomych schodów wchodziła wgłąb sceny na prawie 3.5 metra i wymagała obecności mechanika do kontrolowania jej ruchów. Książki na regale w gabinecie to niezliczone brytyjskie książki telefoniczne ze zmienioną okładką
• lochy zamku, w których odbywały się zajęcia z Eliksirów, a do dekoracji wykorzystano ponad 500 buteleczek, w większości z ręcznie robionymi etykietkami, oraz samomieszający się kociołek, dzieło konstruktorów z zespołu od efektów specjalnych
• chatka Hagrida, w której zmyślnie wykorzystywano wymuszoną perspektywę, by ten sympatyczny olbrzym wydawał się znacznie większy od pozostałych aktorów (na przykład: krzesło na którym siedział było większych rozmiarów i zawsze z przodu kamery). Oprócz tego, istniała pomniejszona wersja tej samej scenografii, w której filmowany był sam Hagrid, aby jeszcze bardziej uwydatnić jego rozmiar
• kocio-różowe biuro Dolores Umbridge – czytelnicy książki na pewno pamiętają, że zdjęcia i obrazy w świecie magów są ruchome, aby osiągnąć ten efekt, ekipa filmowa powiesiła mnóstwo pomalowanych na zielono talerzy w biurze Umbridge i osobno nagrała wszystkie ujęcia bezwłosych kotów z różnymi gadżetami, aby później dział Efektów Wizualnych wstawił je na talerze w postprodukcji.

 

 

 

 

 

 

 

Oprócz pomieszczeń w Hogwarcie, można zobaczyć też lokalizacje po za jego murami, a także różne środki transportu znane z filmu i książki. Jest to na przykład dom Harrego przy Privet Drive, w którym utrwalona została scena lawiny listów o przyjęciu Harrego do Hogwartu, ulica Pokątna, ze sklepem z różdżkami Ollivandera, których ciągnące się od ziemi do sufity pudełka nosiły na etykietkach imię każdej z ponad 4000 osób zaangażowanych w produkcję serii, autobus Błędny Rycerz czy wreszcie najbardziej chyba znany, odjeżdżający z peronu 9 i 3/4 stacji King’s Cross, pociąg Hogwart Express, którego zewnętrzne ujęcia grał oryginalny skład Great Western Railway 4900 Class 5972 Olton Hall 4-6-0 skonstruowany w 1937 roku. Sceny w wagonach nagrywane były w studio.

 

 

 

 

 

Dostępna jest też szeroka gama artefaktów związanych z czasem wolnym od nauki, a zatem z czasem wpadania w tarapaty przez bohaterów. Zakazany Las straszy ruchomymi pająkami-gigantami, jest miejsce na Quidditcha i ogromne szachy czarodziejów. Jak wiele elementów scenografii, pierwszy film „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”, wykorzystuje realne lokalizacje jako tło wydarzeń, które zostały często odtworzone na terenie studio na potrzeby dalszych części serii. Zakazany Las był grany przez Black Park (czarny park) w Buckinghamshire zanim zespół konstruktorów stworzył lokalną wersję z ogromnych podwieszanych pni.

 

 

W momencie mojej wizyty, studio miało też wystawę specjalną, nawiązującą do IV części cyklu: „Harry Potter i Czara Ognia”. Po za samą czarą, można było podziwiać dekoracje i stroje uczestników Balu Bożonarodzeniowego (przygotowanie Wielkiej Sali Hogwartu do scen balu zajęło 90 (!) dekoratorom nieco ponad miesiąc), krany z kolorową wodą w łazience prefektów czy rzeźbę z tablicą nagrobną Voldemorta (z błędem!).

 

 

 

 

Ciekawostki zdawały się nie mieć końca i, chociaż zobaczenie tych samych elementów co na filmie robi wrażenie, to mnie najbardziej wciągnęło to, czego nie widać na ekranie – sekrety i sekreciki „jak to jest zrobione”. Stroje, charakteryzacja, kłapiąca Potworna Księga Potworów, krzycząca Mandragora, aktorzy zwierzęcy, model zamku – chociaż możliwości komputerowych efektów specjalnych w filmie wydają się dzisiaj nieograniczone, było to bardzo edukacyjne doświadczenie, jak wiele elementów dekoracji była stworzona ludzkimi rękoma i pomysłowością inżynierów, dekoratorów, makijażystów, perukarzy i całej rzeszy innych, czarodziei w swojej profesji.

 

 

 

 

 

Po bitych 3 godzinach zwiedzania, wciąż nie miałam dość, ale czas było się pożegnać. Rzut okiem na ostatnią scenę z filmu, szybkie zdjęcie w Tiarze Przydziału (milczała jak zaklęta!) i czas wracać do Londynu, chociaż nie żegnałam się jeszcze z serią o młodym czarodzieju.

 

Stacja Euston jest tylko rzut beretem od King’s Cross! Jej obecność w książkach o Harrym Potterze została uhonorowana wózkiem bagażowym „znikającym” w jednej ze ścian głównej hali, przy którym można zrobić sobie zdjęcie. Jest nawet obsługa, która podrzuci w odpowiednim momencie szalik w barwach wybranego domu, aby nadać zdjęciu większej dynamiki. Jeśli tylko ktoś wciąż ma energię po odstaniu w ogromnej kolejce do tej atrakcji. Myślę, że czekania było na więcej niż półtorej godziny, ale jest za darmo (chyba). Na szczęście ja bez czekania, niechcący miałam już takie ujęcie ze Studia (które nota bene ma chyba 3 takie stanowiska do zdjęć) więc z radością opuściłam stację. Gdybyście jednak tam dotarli, zwróćcie uwagę na sufit – niesamowita konstrukcja!

 

 

Wrażenia tego dnia przyjemnie rezonują teraz w mojej głowie i wierzę, że nie muszę polecać wizyty fanom serii, dużym i małym. Na zakończenie dnia postanowiłam ulokować się w klasycznym brytyjskim pubie, z nadzieją na zimne piwko, tradycyjną fish and chips i mecz reprezentacji Polski na mundialu. Dwa pierwsze łatwo było znaleźć, burger wygrał z fish and chips, znalazło się nawet grono rodaków, z którymi można było podziwiać sromotną porażkę Naszych z Kolumbią.