Planowanie naszych 3 dni pobytu odbywało się w locie. Dosłownie. Jakoś nie było czasu wcześniej rozplanować, ani nawet kupić przewodnika, hotele też nie zarezerwowane, bo nie wiedziałyśmy jak będziemy się przemieszczać. Totalny spontan, zwykle niepolecany w krajach, w których szansa na dogadanie się czy znalezienie czegoś przypadkiem, jest raczej niska. Pierwszy punkt: znaleźć dworzec autobusowy i spróbować zorganizować nocną przeprawę z Yangon (do którego przyleciałyśmy) do Mandalay albo Bagan.

Birma przywitała nas.. brakiem prądu. W drodze z samolotu do odprawy celnej światła zgasły i tylko niewielkie lampki, wspomagane zapewne generatorem, umożliwiły nam poruszać się dalej. Dobrze się zaczęło, pomyślałyśmy. Zapowiadały się 3 dni survivalu.

Odprawa przeszła gładko, wizy załatwiałyśmy już dużo wcześniej, wymieniłyśmy też amerykańskie dolary na kiaty, chociaż obie waluty są w obiegu, jako że ta lokalna jest bardzo niestabilna. Tak w ogóle to mała porada podróżnicza: do krajów takich jak Birma czy Kambodża zaleca się przywozić USD o niskim nominale i perfekcyjnym stanie. Brudne czy pogniecione banknoty nie zostaną zaakceptowane.

Nasze pierwsze wybawienie czekało tuż za bramkami. Wujek Sue zadzwonił do przewoźnika i zarezerwował nam 2 ostatnie bilety na nocny autobus do Mandalay, (martwiąc się, że będziemy siedziały na tylnych siedzeniach, gdzie fotele się nie rozkładają, jakby miało to znaczenie), a nawet wsiadł z nami do taksówki i zahaczając o lokalną jadłodajnię, zawiózł nas na „dworzec” (?). Nie, dworcem tego nazwać nie można, ale jedno było pewne – gdybyśmy dotarły tam same to kiepsko bym nas widziała. Wszystko dogadane, wszamałyśmy na szybko naszą kolację ze styropianowych pudełek i do autobusu. Pełen luksus! Oby PKSy w Polsce tak wyglądały! Rozkładane fotele, kocyk, poduszka, woda. Pominę już lampki choinkowe obok kierowcy i telewizor, z którego przez kilka godzin leciały buddyjskie modły (zatyczki  do uszu uratowały sen).

Mandalay o poranku (5.00?) na dzień dobry zaserwowało: zapuszczony plac manewrowy dla autobusów (z ogromną ilością kałuż, kurzu i błota) z taksówkarzami, którzy jeszcze podczas parkowania autobusu oblepili szczelnie jego przednią szybę i drzwi wyjściowe, byle tylko zgarnąć klienta. Cel: ogarnąć dalszą podróż, to gdzie jesteśmy i co właściwie będziemy tu robić. Podążając za wskazówkami wujka Sue odnalazłyśmy Elite Express i na migi próbujemy się dogadać. Tu przychodzi wybawienie numer dwa: Aung Aung, który okazuje się płynnie posługiwać angielskim, a przy okazji być organizatorem wycieczek (mam kontakt do gościa, gdyby ktoś był zainteresowany!). Elite nie posiadało wieczornych autobusów do Bagan (naszego następnego celu), ale ten pan nie tylko pomógł nam odnaleźć odpowiedniego przewoźnika, ale także zadzwonił do swojego znajomego w Bagan, by ten zarezerwował nam bilety powrotne do stolicy (które potrzebowałyśmy na nocny autobus po jednodniowym pobycie w Bagan) i rozwiązał nam problem co począć w Mandalay – zadzwonił po znajomego taksówkarza (?), który za absolutnie przystępną cenę obwoził nas cały dzień po lokalnych atrakcjach i dodatkowo posługiwał się podstawowym angielskim. Birma bardzo mocno opiera się na znajomościach, ale nikt nie próbuje Ci niczego wcisnąć i ludzie wciąż będą Ci pomagać, nawet jeśli czegoś odmówisz. Oczywiście, że w takich sytuacjach „pomocy” wypada dać napiwek, który jest bardzo chętnie przyjmowany, ale nie oszukujmy się, stawki jakie zwykle daje się w Birmie za często nieocenioną pomoc, nie należą do wygórowanych. I chociaż objazdowe wycieczki to nie jest moja ulubiona forma zwiedzania, to w przypadku Mandalay sprawdziła się bez dwóch zdań.

Zaczęłyśmy w Mingun, położonym niedaleko Mandalay. Turystów brak – pierwszy plus. Tuż u podnóża świątyni Mingun Pahtodawgyi obskoczyła nas grupka dzieciaków, proponując, a to kwiatki, a to wachlarze, a to inne cuda dla Buddy. W końcu większość odpuściła, widząc nasz brak zainteresowania, jednak dwóch chłopców o niezłym angielskim zostało jako nasi „przewodnicy”. Szybkie porozumienie – nie spławiamy ich, mądrze mówią, a my nic nie wiemy, odpali im się coś na końcu i gitara. Większość tych dzieciaków deklaruje, że zbiera na szkołę. Fakt, że niektóre z nich całkiem nieźle sobie radziły po angielsku, pozwalał mi wierzyć, że rzeczywiście do tej szkoły chodzą.

Mingun Pahtodawgyi to wielki.. klocek, powstały rękami więźniów i niewolników jakieś 200 lat temu. Celowo niedokończona stupa (jej ukończenie miało jakoby oznaczać upadek państwa albo śmierć króla), do której właściwie nie da się wejść (brama prowadzi tylko do figurki Buddy, a do około ściany). Wrażenie robią jej pęknięte, na skutek trzęsienia ziemi, masywne ściany.

Dalej zaprowadzono nas do Hsinbyume Pagoda drogą pomiędzy lokalnymi chatkami i domostwami. Zaintrygowane żółtymi śladami na twarzach chłopaków, dowiedziałyśmy się o Thanaka – żółtawym kosmetyku o bardzo intensywnym i przyjemnym zapachu, który używany jest do rytualnego makijażu. U progu chatki, w której chłopcy mieszkali, Kasia oddała się w ręce lokalnego wizażysty, proces przygotowania i nakładania specyfiku na filmiku poniżej.

Hsinbyume Pagoda wymalowana na biało, zgodnie z opisem mitologicznej góry buddyjskiej Mount Meru.

Nieopodal znajduje się słynny Mingun Bell – pod względem wielkości, drugi na świecie dzwon. I zapewne znaczniej mniej chroniony niż ten pierwszy. Turystom pozwala się na przykład zadzwonić (patrz filmik poniżej), a nawet zachęca się ich do wejścia do środka dzwonu i podpisania się na jego wewnętrznej ścianie.

Drogą w stronę rzeki obejrzałyśmy jeszcze jedną mniejszą świątynię, a także, kompletnie zniszczone przez trzęsienie ziemi, pomniki lwów. Irrawadda (Ayeyarwada) na swoim brzegu skrywała jeszcze dwie lokalne ciekawostki. Pierwszą były.. bydło-taksówki. Jeśli ktoś z lokalnej ludności chce się dostać do miasta, to może wynająć taki właśnie transport. Nieopodal moje oko wypatrzyło także kobiety, które prały w rzece ubrania.

Następny punkt naszej wycieczki to Sagaing, a właściwie słynne Sagaing Hill – wzgórze, z potężną ilością świątyń, które wg legendy birmańskiej, odwiedził sam Budda (wzgórze, nie świątynie). Pierwszą, którą my odwiedziłyśmy była International Buddhist Academy, a chwilę później skierowaliśmy się do U Min Thonze (świątynia 30 grot) oferującą, oprócz niezliczonej ilości figur Buddy, tarasy z widokiem na okolicę.

Wciąż pozostając w Sagaing udałyśmy się jeszcze do najstarszej świątyni na wzgórzu – Soon U Ponya Shin, do której prowadzi niezliczona ilość schodów (zapewne z racji położenia na samym szczycie Sagaing Hill). Wnętrze mieniło się lusterkową mozaiką, a widok z tarasów był niesamowity. Wszędzie, gdzie okiem sięgnąć, pośród zieleni i niskiej zabudowy mieszkalnej, wystają złote szczyty świątyń, pagód i stup.

Po wyczekiwanym lunchu i dość pochmurnym przedpołudniu przyszedł na czas na (nie, nie, nie na kolejną świątynię ;) ) spokojny spacer po U Bein Bridge w promieniach przygrzewającego słońca. Wybudowany w 1850 roku most o długości 1.2 km, jest znany jest jako najstarsza i najdłuższa tego typu konstrukcja z drewna tekowego na świecie. Nie byłam przekonana co do jego stabilności, ale spisuje się dzielnie, mimo swojego wieku. Sam most przechodzi przez jezioro Taungthaman, niedaleko Amarapury (miasta wydzielonego tuż obok Mandalay).

Na deser, świątynia Kyaw Aung San w Amarapurze, z ogromnym posągiem leżącego Buddy, a także świątynią z mnóstwem kolumn, przy których siedziały kolejne posążki Buddy. Budda wszędzie, tunele z Buddą, aż można się zakręcić.