Sąsiadująca z Singapurem Malezja jest niesamowicie różnorodna. W moim osobistym odczuciu, bije na głowę pobliską Tajlandię, którą tłumnie szturmują wycieczki biur podróży. To właśnie z Malezją zaczęły się na dobre moje podróżniczo-turystyczne przygody „za granicą”. Pamiętny wypad do Melaki, organizacyjny niewypał, przez który nie zwiedziliśmy praktycznie nic opisałam wieki temu tutaj. 3,5 roku później, sprawy zawodowe znów przywiodły mnie do tego miasta i.. po raz kolejny nic nie udało mi się zobaczyć, po za hotelowym pokojem i salą konferencyjną, w której odbywał się kongres. Klamka jednak zapadła – czas na porządną eksplorację Wenecji Wschodu!

Minęły 3 miesiące, gdy w piątkowy wieczór, wraz z Magdą, wsiadłyśmy do autobusu jadącego bezpośrednio z Singapuru do Melaki. Weekend powinien wystarczyć na zwiedzenie historycznego centrum, które od jakiegoś czasu figuruje na liście światowego dziedzictwa UNESCO, a to za sprawą niesamowitej, historycznej mieszanki kultury europejskiej i azjatyckiej. Portowe miasteczko, w którym swoje ślady odcisnęła kolejno portugalska, holenderska i brytyjska kontrola, jest dość kompaktowe – idealne do zwiedzania pieszo bądź rowerem.

Podróż z Singapuru trwa ok. 4h, wszystko zależy jak szybko uda się przejść przez granicę – piątek wieczorem to najgorszy moment, kiedy wiele osób przemieszcza się między obydwoma krajami. Dotarłyśmy krótko przed 23 i z tłumu szybko wyłowił nas zaaranżowany wcześniej taksówkarz, który odstawił nas do hotelu.

Rano zwiedzanie zaczęłyśmy od najdalej położonego obiektu, który chciałyśmy odwiedzić. 3-kilometrowy spacer do Fortu Św. Jana (St. John’s Fort), za sprawą palącego słońca, wycisnął z nas siódme poty. Znajdująca się na wzgórzu św. Jana (St. John Hill) portugalska fortyfikacja została zrekonstruowana i przekształcona przez Holendrów. Swoje imię zawdzięcza wybudowanej tam, za czasów tych pierwszych, kaplicy dedykowanej św. Janowi Chrzcicielowi. Cała atrakcja to mur i kilka armat. Można rzucić okiem jeśli ma się więcej czasu.

Niestety do Fortu prowadzi tylko jedna ścieżka, rozpoczynająca się przy dużym skrzyżowaniu 4 ulic: Jalan Bukit Senjuang, Lorong Bukit Senjuang, Jalan Semabok i Jalan Laksamana Cheng Ho. Robiąc kółeczko, skierowałyśmy się w stronę centrum. Wzdłuż Jalan Parameswara, nieopodal hotelu Equatorial Melaka, zatrzymała nas na dłuższą chwilę, wciśnięta między budynki, taoistyczna świątynia Hian Tian Keong. Snujący się dym z kadzidełek, półmrok i lampiony, nadają takim miejscom niesamowitego mistycyzmu.

W centrum miasta podziwiać można jedną z najstarszych na Dalekim Wschodzie, europejską fortyfikację – wzniesiony przez Portugalczyków fort A Famosa – z którego do dnia dzisiejszego pozostała XVI-wieczna brama Porta de Santiago. Pod jej dachem spotkać można ulicznych grajków – akustyka tego miejsca jest doskonała!

Warto rzucić okiem na znajdujący się na przeciwko plac-parking przy Muzeum Niepodległości. Znajdują się na nim wozy opancerzone Królewskiej Policji Malezji (Royal Malaysia Police) z czasów Powstania Malajskiego (Malayan Emergency Period) pod koniec lat 40..

Tuż za ruinami A Famosa znajdują się schody prowadzące na wzgórze św. Pawła (St. Paul’s Hill) do ruin kościoła. XVI-wieczny St. Paul’s Church to najstarszy kościół w Azji Południowo-Wschodniej. W swej burzliwej historii ewoluował z prostej kaplicy poświęconej Marii Dziewicy (Virgin Mary Chapel), znacznie powiększonej po oddaniu jej w ręce Jezuitów i przemianowanej na kościół Matki Bożej (Church of the Mother of God), pełniący także funkcje pierwszej, w czasach kontroli portugalskiej, szkoły w rejonie, by po przejęciu przez Holendrów stać się kościołem Św. Pawła (St. Paul’s Church) Holenderskiego Kościoła Reformowanego, omal nie kończąc swego istnienia będąc magazynem prochu pod okupacją brytyjską. Na początku XX wieku rozpoczęły się prace rekonstrukcyjne ruin i pobliskich nagrobków. Obecnie zwiedzać można jego mury, w obrębie których wystawione są tablice nagrobne z czasów jezuickich. Ze wzgórza rozpościera się widok na panoramę miasta.

Najsłynniejszą osobistością związaną z tym miejscem jest św. Franciszek Ksawery (St. Francis Xavier), jeden z założycieli zakonu Jezuitów, który zasłyną swą misją nawracania ludów Azji. w XVI wieku Melaka stała się jego bazą wypadową w dalszych misjach do Chin i Japonii. Gdy zmarł w Chinach, jego ciało przebyło wędrówkę, by ostatecznie spocząć w Goa w Indiach, „gubiąc” po drodze prawe przedramię. Ręka, którą błogosławił lud, została odcięta i po dziś dzień jako relikwia spoczywa w głównym kościele jezuickim w Rzymie. W 1952 roku, by uczcić 400-lecie obecności św. Franciszka Ksawerego w Melace, przed ruinami na wzgórzu św. Pawła postawiono jego statuę. Dzień po konsekrowaniu figury spadło na nią drzewo. Pozostała jednak nietknięta oprócz.. prawego przedramienia, które oderwało się od rzeźby. Przypadek?

Europejskie ślady w Melace w prominentny sposób zaznaczone są obecność kościołów. W centrum, swą obecność zaznaczył brytyjski okupant – Kościół Jezusowy (Christ Church) to XVIII-wieczny, najstarszy funkcjonujący kościół anglikański w Malezji. Jak inne budowle sakralne, wybudowany został w myśl innej religii – od wzniesienia do XIX wieku funkcjonował jako świątynia Holenderskiego Kościoła Reformowanego – reprezentując holenderski styl kolonialny.

Charakterystyczna, czerwona wieża dzwonowa na przykościelnym placu, skrywa XVII-wieczny dzwon, prawdopodobnie służący w przeszłości w innym miejscu.

Przez cały dzień nie spotkałyśmy się z taką ilością turystów, jak pod Christ Church. Rzuciłyśmy szybko okiem na wnętrze tego prosto urządzonego kościoła i ewakuowałyśmy się z tłumu. Niestety nie na długo, bo sobotni wieczór w Melace trzeba spędzić na nocnym markecie zwanym Jonker Walk, w który przemienia się ulica Jalan Hang Jebat. Przed zmrokiem udałyśmy się jeszcze zobaczyć wybudowany w połowie XIX wieku, rzymsko-katolicki kościół św. Franciszka Ksawerego reprezentujący styl neogotycki. Wzniesiony z intencji francuskiego księdza, dopisuje kolejny, europejski kraj na mapie wpływów architektonicznych w Melace – podobno kropka w kropkę przypomina jedną z południowofrancuskich katedr.

Zanim pochłonął nas harmider, iście festynowych stoisk z jedzeniem, zabawkami i milionem absolutnie niepotrzebnych drobiazgów, Jonker Walk, zatrzymałyśmy się w sklepie tekstylnym, by po dłuższej debacie nabyć kilka metrów materiałów ozdobionych w niesamowite wzory zgodne z malezyjską sztuką tekstylną – batik. Teraz tylko znaleźć zręczną krawcową, która przerobi te płachty na sukienki!

Kramy, kramiki, cud, miód, mydło, powidło i grająco-świecące riksze. Ile w tym autentyczności, a ile przynęty na turystów? Idea nocnych marketów jest bardzo popularna w Azji, ale ten w Melace chyba już dawno postawił sobie za główny cel wyciąganie ringgitów z portfeli odwiedzających ludzi z zagranicy. Nie skusił nas plastikowy świat wszechobecnej „chińszczyzny”, na szczęście pomiędzy pokrowcami na telefon a naklejkami na paznokcie wciąż można spotkać lokalną gastronomię.

Intensywny dzień za nami, przedreptałyśmy mnóstwo kilometrów odwiedzając główne atrakcje Melaki. Duży plus? Wszystkie powyższe miejsca można odwiedzać za darmo. Do jutra!