Pobudka wczesnym rankiem nie należała do najłatwiejszych, a tu jeszcze trzeba było się spakować i mieć oczy szeroko otwarte, aby nie zamotać się w metrze i dotrzeć na pociąg na czas. Nie można było liczyć, że pociąg będzie miał opóźnienie, gdyż japońskie shinkanseny odnotowują maksymalne opóźnienie rzędu 36 sekund (!). Strasznie byliśmy ciekawi podróży tym super szybkim pociągiem na poduszce magnetycznej. Chociaż spory kawałek przespaliśmy, to jednak 476 km w 2 godz 18 minut robi wrażenie (to praktycznie jak z Poznania do Rzeszowa w linii prostej). Nozomi, którym jechaliśmy, odjeżdża z Tokyo do Kyoto (i jeszcze dalej) średnio co 9-10 minut (!) i jest najszybszym z shinkansenów na tej trasie (nie zatrzymuje się prawie wcale na stacjach pośrednich). Po drodze rozwija prędkość do 300 km/h. Sam pociąg, obok futurystycznego wyglądu to cud-miód-malina. W środku lepiej niż w niejednym samolocie, ogromna przestrzeń na nogi, fotele rozkładane do pół-leżenia, czysto i zorganizowanie. Wagony oznakowane po kolei (zawsze mnie to dziwiło w Polsce, że pociągi z rezerwacją miejsc mają absolutnie bezsensowny rozkład numerowania wagonów), podjeżdżają na peronie pod wyznaczone wejścia. W środku jest restauracja, jeździ wózek z kawo-herbatą, są palarnie. Oczywiście, że nie jest to najtańsza opcja podróżowania, ale zdecydowanie najszybsza.
Japonia, przedział pociągu Shinkansen
Japonia, bilety na pociąg :)
Japonia, Kyoto, tablica przyjazdów Nozomi (ten żółty!), średnio co 10 minut
Kyoto, dawna stolica Japonii otoczona górami, przywitało nas deszczowym nastrojem, który utrzymywał się jeszcze do dnia następnego. Rozejrzeliśmy się porządnie po okolicy naszego hotelu, przyszedł też czas na zakupy, ustaliliśmy plan akcji na następne dni i daliśmy za wygraną zmęczeniu. Na głównej stacji kolejowej jest galeria handlowa, w której można znaleźć bardzo ciekawą fontannę – do zobaczenia na filmiku w następnym poście.
Mimo strug wody lejących się z nieba, następny dzień zaczęliśmy zwiedzając tradycyjną Japonię. Na początek wybraliśmy się na południe. Fushimi Inari-taisha to kompleks świątyń, znajdujących się na górze Inari, poświęconych bogom ryżu i sake. Na szczyt wiodą niezliczone ilości torii – japońskich bram wprowadzających do szintoistycznych świątyń, wyznaczając symboliczną granicę między sacrum i profanum. Na Inari czerwone torii tworzą niesamowite tunele, w których z przyjemnością można się gubić. Do samej świątyni nie podeszliśmy, ale wystarczyło kilka odcinków we wszechobecnej czerwieni, by zafascynować się Japonią jeszcze bardziej i wybaczyć jej ten padający deszcz.
Japonia, Kyoto, Fushimi Inari-taisha, Torii
Japonia, Kyoto, Fushimi Inari-taisha, więcej torii
Japonia, Kyoto, Fushimi Inari-taisha, ja i podwójny tunel z torii
Japonia, Kyoto, Fushimi Inari-taisha, Maciek w tunelu z torii
Japonia, Kyoto, Fushimi Inari-taisha, M: parz, przerobili grille na świeczniki! :)
Aby dać sobie trochę wytchnienia od deszczu podjechaliśmy na Nishiki Market, gdzie absolutnie wszystkie japońskie dziwactwa kulinarne można nabyć albo chociaż zobaczyć (tak jak w naszym przypadku).
Japonia, Kyoto, Nishiki Market, warzywa w panierce/posypce z czegokolwiek
Japonia, Kyoto, Nishiki Market, chrzan wasabi
Japonia, Kyoto, Nishiki Market, ośmiorniczki z małym jajkiem w środku, chyba nie chcę wiedzieć więcej
Trzymając się wschodniej ściany Kyoto udaliśmy się w stronę Kiyomizu-dera, a zła aura zdawała się powoli odpuszczać. Niesamowita buddyjska świątynia, której pierwowzór powstał w tym miejscu już w 8. wieku, dumnie wystająca spośród japońskiego lasu na zboczu góry Otowa, tętniła życiem i turystami. Po za samą świątynią, której dach pokryty jest drewnem drzewa cyprysowego, i punktem widokowym warto udać się trochę dalej, aby odkryć małą, czerwoną pagodę czy japoński cmentarz. Przy samej świątyni, za pomocą specjalnych nabieraków, można napić się wody przelewającej się wodospadem Otowa-no-taki, co ma zapewnić zdrowie i długowieczność. Dookoła bardzo często można dostrzec kobiety i mężczyzn ubranych w tradycyjne kimona.
Japonia, Kyoto, Kiyomizu-dera
Japonia, Kyoto, kompleks Kiyomizu, pagoda
Japonia, Kyoto, kompleks Kiyomizu, kobieta w tradycyjnym kimonie obok pagody
Japonia, Kyoto, kompleks Kiyomizu, cmentarz
Niestety, ulewa wróciła, więc i my (zahaczając oczywiście o jedzenie i zakupy), potulnie udaliśmy się w stronę hotelu, bo chlupało już w butach.
Środę poświęciliśmy na wypad do pobliskiej Nary, która została mi polecona przez jednego z profesorów. Wspaniałe miasto, o którym w następnej notce.
Ostatni dzień w Kyoto spędziliśmy bardzo intensywnie. Zaczęliśmy od zamku, właściwie kompleksu zamkowego, ale raczej mało zamkowego. W sumie to miałam nadzieję na coś więcej, widząc zdjęcia japońskich twierdz w internetach. Ale Nijo-jo pozwolił nam odkryć trochę historii o szogunach i japońskich pomysłach. Zbudowany w 1603 roku zamek miał specjalne skonstruowane podłogi, które intencjonalnie skrzypiały, gdy tylko ktoś się na nich pojawił. Miało to zaalarmować w nocy ochronę, na wypadek pojawienia się intruza. Podobnie jak i w innych miejscach, zamek otoczony jest niesamowicie wypielęgnowaną zielenią.
Japonia, Kyoto, kompleks zamkowy Ninjo-jo, fosa
Japonia, Kyoto, kompleks zamkowy Ninjo-jo, brama prowadząca do Ninomaru Palace
Japonia, Kyoto, kompleks zamkowy Ninjo-jo, patent na skrzypiącą podłogę
Japonia, Kyoto, kompleks zamkowy Ninjo-jo, Ninomaru Palace
Japonia, Kyoto, kompleks zamkowy Ninjo-jo, ogród zamkowy
1 maja rozpoczynał się sezon artystyczny w Ponto-cho Kaburen-jo Theatre, w którym można podziwiać Kamogawa Odori, taniec znad rzeki Kamo (przepływającej przez Kyoto) – tradycyjny dwuczęściowy występ, w którym najpierw jest się widzem przedstawienia, później grupowego tańca gejsz i maiko (kandydatek na gejsze). Jako, że od dziecka jestem związana i z teatrem i z muzyką to takie wizyty są dla mnie jednym z punktów kulminacyjnych każdej podróży. Niestety przedstawienie odbywało się po japońsku, bez dostępnego tłumaczenia, więc pozostało nam słuchać bez zrozumienia i obserwować wspaniałe stroje, mimikę, gestykulację, co właściwie z zupełności wystarcza, nawet bez wiedzy o co chodzi w całej historii. W teatrze obowiązywał zakaz filmowania, cyknęłam tylko kilka fotek z ukrycia.
Japonia, Kyoto, Ponto-cho Kaburen-jo Theatre, orkiestra
Japonia, Kyoto, Ponto-cho Kaburen-jo Theatre, odsłona pierwsza przedstawienia
Japonia, Kyoto, Ponto-cho Kaburen-jo Theatre, odsłona druga przedstawienia
Japonia, Kyoto, Ponto-cho Kaburen-jo Theatre, taniec gejsz
Dalej skierowaliśmy się na zachodnią stronę Kyoto – do dzielnicy Arashiyama. Chociaż dzielnica to chyba nie jest najszczęśliwsze określenie, bo nie ma nic wspólnego z miejskim gwarem. Podnóże gór skrywa w sobie wiele świątyń i cudów natury. Naszym celem był Bamboo Grove – czyli bambusowy gaj. Najpierw jednak udaliśmy się do świątyni Tenryu-ji, będącej jedną z głównych szkół Zen, otoczonej wspaniałym ogrodem Zen.
Japonia, Kyoto, Arashiyama, kompleks Tenryu-ji, jedno z pomieszczeń
Japonia, Kyoto, Arashiyama, kompleks Tenryu-ji, ogród Zen
Japonia, Kyoto, Arashiyama
Północna brama prowadzi wprost w bambusy las, a dokładnie w odcinek (zatłoczony turystami), w którym tych drzewek najgęściej. Chciałabym się tam znaleźć, kiedy nie ma zbyt wielu ludzi i można sobie w ciszy przejść, bo miejsce jest magiczne.
Japonia, Kyoto, Arashiyama, bambusowy gaj
Japonia, Kyoto, Arashiyama, bambusowy gaj
Słońce powoli chowało się za horyzont, ale my nie chcieliśmy jeszcze kończyć. Odstawiliśmy zakupione pamiątki do hotelu i uderzyliśmy na Gion, jedną z dzielnic gejsz. Zamiast jednak wypatrywań pań w kimonach z misternymi fryzurami i makijażami, postanowiliśmy zaznać trochę współczesnej, japońskiej kultury rozrywkowej – centra gier i rozrywki. 7 pięter automatów, automacików, symulatorów, mini kasyn i co tylko można sobie wyobrazić. Błyskająco-błyszcząco-głośno. Pamiętacie takie maszyny, które po wrzuceniu pieniążka steruje się joystickiem, a po upływie czasu łapka się obniża i próbuje chwycić maskotkę, którą nam wyrzuci jeśli dobrze wycyrklowaliśmy położenie? W Japonii w takich automatach można łowić dosłownie wszystko, od zdalnie sterowanych samochodów po.. lody w pudełkach. My jednak wybraliśmy 3 piętro i gry muzyczne, najpierw szaleliśmy na symulatorze perkusji a później na specjalnych podestach, które zmuszały nas do dziwacznych tańców, aby tylko poprawnie nadepnąć strzałki, próbka poniżej, poziom: niższy amator. 2 godziny zleciały nam jak z bicza strzelił i pochłonięci zabawą prawie spóźniliśmy się na ostatni autobus pod nasz hotel. Następnego dnia wróciliśmy do Tokio, gdzie niewiele już było czasu na zwiedzanie, bo w założeniu nasz samolot powrotny odlatywał po południu. Nie bylibyśmy nami, gdybyśmy nie próbowali upchnąć zbyt wielu rzeczy w tym samym czasie. Na koniec podróży do Japonii dostaliśmy lekcję, że nie tędy droga, ale wybrnęliśmy i w nocy wylądowaliśmy w Singapurze. To jednak nie koniec japońskich opowieści, reszta następnym razem.
podróżystka 
Piekne fotki!!!
PolubieniePolubienie
dziękuję :)
PolubieniePolubienie